ΒΥΖΑΝΤΙΟ - ΕΝΕΤΟΙ - ΟΘΩΜΑΝΟΙ
Τουρκοκρατία και ισλαμισμός στην Κύπρο
Σύντομα μετά την κατάκτηση, οι Οθωμανοί εγκατέστησαν στα κύρια κάστρα της Κύπρου μερικές χιλιάδες γενιτσάρους διαφόρων ειδικοτήτων. Μικρότεροι αριθμοί γενιτσάρων επάνδρωσαν άλλα φρούρια. Οι γενίτσαροι ήταν εκλεκτό σώμα Οθωμανών στρατιωτών αποτελούμενο εξ ολοκλήρου από σκλάβους πιστούς στον σουλτάνο.
Η Οθωμανική κατοχή έφερε μια ριζοσπαστική αλλαγή: εισήχθηκε μια νέα κοινωνική ομάδα στο νησί, οι Τούρκοι. Η οθωμανική διοίκηση έδωσε μεγάλα τεμάχια γης στους στρατιώτες για να τους πείσει να διαμένουν στην Κύπρο. Κατά τον 17ο αιώνα, ο τούρκικος πληθυσμός αυξήθηκε δραματικά. Οι περισσότεροι Τούρκοι παρέμειναν στο νησί, όταν μεταβιβάστηκε ο έλεγχος του (αλλά όχι η κυριαρχία) στους Άγγλους το 1878. Πολλοί πάντως μετανάστευσαν στην Τουρκία κατά τις αρχές του 20ού αιώνα.
Οι Οθωμανοί εφάρμοσαν το σύστημα των μιλλέτ, κατά το οποίο οι Θρησκευτικές Αρχές κάθε μη μουσουλμανικής μειονότητας θα διοικούσε τον πληθυσμό της. Οι Οθωμανοί εφάρμοσαν το σύστημα των μιλλέτ, κατά το οποίο οι Θρησκευτικές Αρχές κάθε μη μουσουλμανικής μειονότητας θα διοικούσε τον πληθυσμό της. Το σύστημα των Μιλλέτ ενίσχυσε την ορθόδοξη εκκλησία της Κύπρου που απέκτησε Εθναρχικό ρόλο καθώς πέρα από τον θρησκευτικό του ρόλο, ήτανε ηγέτης των Ελληνοκύπριων. Οι οθωμανικές αρχές βλέπανε θετικά αυτή την εξέλιξη γιατί ήθελαν κάποιο υπεύθυνο για τον έλεγχο του τοπικού πληθυσμού.
Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής εποχής, κτίστηκαν πολλά τζαμιά, εκκλησιές, μπάνια, σχολεία, βιβλιοθήκες και δημόσια κτήρια. Η οθωμανική διοίκηση έφερε σημαντικές προόδους στην άρδευση και ύδρευση της Κύπρου. Το κυριότερο παράδειγμα είναι το Υδραγωγείο Μπεκίρ Πασά (Καμάρες) Λάρνακας, το οποίο κατασκευάστηκε το 1750 από των τότε Οθωμανό κυβερνήτη της Λάρνακας Αμπού Μπεκίρ Πασά και θεωρείται η πιο σημαντική κατασκευή της Οθωμανικής εποχής. Οι αρχές ευνόησαν έργα άρδευσης που οδήγησαν σε αύξηση της καλλιεργήσιμης γης.
Η Κύπρος κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Αρκετοί Ελληνοκύπριοι στήριξαν την Ελληνική Επανάσταση του 1821, γεγονός που οδήγησε σε εκδικητικά μέτρα από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στις 15 Οκτωβρίου, όχλος από Οθωμανούς κρέμασε τον Αρχιεπίσκοπο, πέντε μητροπολίτες και 36 εκκλησιαστικούς. Επιπλέον σκότωσαν Έλληνες της Λάρνακας και άλλες πόλεις. Μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1822, 62 χωριά είχαν εξαφανιστεί ολοκληρωτικά.
Τη χρονιά 1833 σημάδεψαν τρεις εξεγέρσεις: αυτή του Νικόλαου Θησέα στη Λάρνακα, του καλόγερου Ιωαννίκιου στην Καρπασία και του Γκιαούρ Ιμάμ στην Πάφο. Αρχική αφορμή ήταν η επιβολή ενός έκτακτου φόρου, ο οποίος θεωρήθηκε δυσβάσταχτος τόσο από τον μουσουλμανικό όσο και τον χριστιανικό αγροτικό πληθυσμό. Και οι τρείς είχαν κακή τύχη , μάλιστα τιμωρήθηκαν με σφαγές ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων.
Ένα ποσοστό Kυπρίων έγιναν Mουσουλμάνοι κατά την
οθωμανική περίοδο ή εξισλαμίστηκαν δια της βίας μετά την έκρηξη της ελληνικής
επανάστασης το 1821. Αυτοί ονομάζονταν «λινοπάμπακοι» και μαζί με τους εποίκους
αποτέλεσαν τον πυρήνα των σημερινών τουρκοκυπρίων. Όταν ξεκίνησε η επανάσταση
για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους στην μητροπολιτική Ελλάδα, οι Τούρκοι
φοβούμενοι μην ξεσηκωθούν και οι Κύπριοι, στις 9 Ιουλίου 1821, απαγχόνισαν τον
ανήκοντα στην Φιλική Εταιρεία Αρχιεπίσκοπο της Κύπρου Κυπριανό και αποκεφάλισαν
αρκετούς άλλους κληρικούς και προύχοντες του νησιού. Αν και δεν ήταν δυνατή η
επανάσταση και στην Κύπρο, οι Κύπριοι δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια, ούτε
δείλιασαν από τις ωμότητες των Τούρκων. Ταξίδεψαν στην επαναστατημένη Ελλάδα
όπου πολλοί έδωσαν το αίμα τους για την λευτεριά του Έθνους.
Η παράδοση της Κύπρου στη Βρετανική Αυτοκρατορία
Με το τέλος του Ρωσο-Τουρκικού πολέμου 1877-1878 και την ήττα της Τουρκίας, πραγματοποιήθηκε το Συνέδριο του Βερολίνου (13 Ιουνίου εως 13 Ιουλίου 1878). Αγγλία και Τουρκία, προχώρησαν σε συμμαχία κατά την διάρκεια του Συνεδρίου, η οποία μεταξύ άλλων, προνοούσε την παραχώρηση της Κύπρου στους Άγγλους. Η συμφωνία αυτή επισημοποιήθηκε με την Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης το 1878. Η κυριαρχία πάντως, παρέμενε ακόμη Οθωμανική, μέχρι τις 5 Νοεμβρίου 1914, όπου η απόφαση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να εισέλθει στον πόλεμο στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων, οδήγησε την Αγγλία να κηρύξει την Κύπρο ως προτεκτοράτο.
Βυζαντινή Εποχή
Πρωτοβυζαντινή περίοδος (325-642 μ.Χ)
Μετά τον διαχωρισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε Ανατολικό και Δυτικό κομμάτι, η Κύπρος υπάχθηκε στην κυριαρχία του Βυζαντίου. Οι πόλεις τις Κύπρου καταστραφήκανε από ισχυρούς σεισμούς το 332 και 342 μ.Χ. και ανοικοδομήθηκε μόνο η χριστιανική Σαλαμίνα που μετονομάστηκε σε Κωνσταντία, από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο.
Στο β μισό του 4ου αι. η Κύπρος ξαναβρίσκει την ευημερία της όπως φαίνεται από την ανέγερση μεγαλόπρεπων βασιλικών (Πάφος, Κούριο, Σαλαμίνα, Σόλους), αλλά και από τα πλήρη δραστηριότητας ναυπηγεία του νησιού. Το πέρασμα της Αγίας Ελένης από το νησί τόνωσε τον Χριστιανισμό στο νησί αλλά και τον πληθυσμό του. Η Σαλαμίς-Κωνσταντία έγινε η νέα πρωτεύουσα του νησιού και έδρα του αρχιεπισκόπου. ] Η Κύπρος απέκτησε εκκλησιαστική αυτοκεφαλία, όταν η Γ Οικουμενική Σύνοδος απέρριψε την αξίωση του Πατριαρχείου Αντιοχείας να υποτάξει την Εκκλησία της Κύπρου. - και δικαστικά υπήχθη απευθείας στην Βυζαντινή πρωτεύουσα. Πλήρωνε στρατιωτικούς φόρους ίσους με άλλες μεγάλες περιοχές της αυτοκρατορίας κάτι που μαρτυρεί την οικονομική ακμή του νησιού.
Μεσοβυζαντινή περίοδος (642-1071 μ.Χ). Συγκυριαρχία Βυζαντίου-Αράβων
Τo 649 μ.Χ. ξεκινούν οι Αραβικές Επιδρομές στο νησί. Κατάκτησαν την πρωτεύουσα Κωνσταντία (Σαλαμίνα) και μετά από συμφωνία με τους τοπικούς άρχοντες αποσύρθηκαν. Τον επόμενο χρόνο, οι Άραβες εγκατέστησαν φρουρά 12 χιλιάδων στρατιωτών, η οποία όμως αποσύρθηκε το 680 μ.Χ.
Το 688 μ.Χ., επί Ιουστιανιανού Β' του Ρινότμητου και του Χαλίφη Αμντ Αλ Μαλίκ, επήλθε συμφωνία για συγκυριαρχία του νησιού και διαμοιρασμό των φόρων σε δύο ίσα μέρη. Έκτοτε και για 300 χρόνια υπήρξαν περιορισμένες συγκρούσεις στην Κύπρο ανάμεσα στους Βυζαντινούς και Άραβες.
Η γεωργία και η κτηνοτροφία συνιστούν βασικό κορμό της τοπικής οικονομίας, μαζί με ναυτιλία και εμπόριο αλλά και ορυχεία χαλκού και αργύρου.
Υστεροβυζαντινή περίοδος (1071-1192 μ.Χ.)
Το 1092 ο διοικητής της Κύπρου Ραψομάτης συνεννοούμενος με το διοικητή της Κρήτης Καρύκη, επαναστατεί ταυτόχρονα και ανακηρύσσεται ανεξάρτητος δεσπότης του νησιού. Ο Αλέξιος Α΄ Κομνηνός έστειλε τον Ιωάννη Δούκα και κατέπνιξε την εξέγερση.
Συνοπτικά, την Βυζαντινή περίοδο ο Ελληνικός πολιτισμός επικράτησε στο νησί, σε συνδυασμό με την χριστιανική θρησκεία δημιούργησε μια συμπαγή Ελληνοχριστιανική κοινότητα που διατηρείται μέχρι σήμερα. Από τις αρχές του 649 η Κύπρος δέχτηκε σκληρές πειρατικές επιδρομές από την Ανατολή που συνεχίστηκαν περισσότερο από 300 χρόνια. Οι επιδρομές είχαν δραματικές συνέπειες. Πολλοί κάτοικοι σφαγιάστηκαν και η περιουσία τους λεηλατήθηκε, ενώ πολλές πόλεις όπως η Σαλαμίνα ισοπεδώθηκαν και δεν ξανακτίστηκαν ποτέ. Η Βυζαντινή κυριαρχία αποκαταστάθηκε όταν ο Νικηφόρος Β´ Φωκάς πέτυχε μια μεγάλη σειρά από νίκες στην ξηρά και στην θάλασσα (965). Tο 1185 ο σφετεριστής της Βυζαντινής εξουσίας Iσαάκιος Kομνηνός εξεγέρθη εναντίον της βυζαντινής αυτοκρατορίας και αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας του νησιού. H αυτοκρατορία του όμως ήταν σύντομη, αφού το 1191 οι δυνάμεις της Tρίτης Σταυροφορίας υπό το βασιλιά Pιχάρδο της Aγγλίας κατέκτησαν το νησί και τον εκθρόνισαν.
Φραγκοκρατία και Ενετοκρατία
Ριχάρδος Λεοντόκαρδος, Ναϊτες, Λουζινιανοί
Ο βασιλιάς της Αγγλίας Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος κατέκτησε την Κύπρο το 1191 αλλά μεταβίβασε τον πολιτικό της έλεγχο στους Ναΐτες, οι οποίοι ήτανε στρατιωτικό τάγμα, πιστό στον Πάπα της Ρώμης.
Οι Ναϊτες, φορολόγησαν δυσβάστακτα τους κατοίκους της και προκάλεσαν το 1192 μ.Χ. εξέγερση Κυπρίων εναντίον τους η οποία καταπνίγηκε. Οι Ναΐτες αποχώρησαν το 1192 από το νησί και ο Ριχάρδος το παραχώρησε στον Γκυ των Λουζινιάν. Οι Λουζινιανοί, αρχικά ακολούθησαν στην αρχή μετριοπαθή πολιτική και ενδυνάμωσαν την εξουσία τους χρησιμοποιώντας λατινογενείς εποίκους. Στην Κύπρο εγκαθιδρύθηκε Λατινική Εκκλησία, στην οποία παραχωρήθηκε η εκκλησιαστική περιουσία του νησιού. Η ενέργεια αυτή προκάλεσε ανταρσία υπό τον Κύπριο Κανάκη (ανταρσία Κανάκη). Οι σχέσεις Ορθοδόξων και Καθολικών επιδεινώνονται συνεχώς. Το 1231 δεκατρείς μοναχοί της μονής Καντάρας, που αρνήθηκαν να ασπαστούν τα δόγματα του Καθολικισμού, κάηκαν ζωντανοί. Το 1260 με τη Bulla Cypria του πάπα η Ορθόδοξη Εκκλησία ουσιαστικά υποδουλώνεται στην Καθολική. Η Φραγκοκρατία στην Κύπρο συνδέθηκε με την επιβολή της λατινικής ιεραρχίας, κάτι που ερχόταν ως αντάλλαγμα στην επιδίωξη, εκ μέρους του λατινικού βασιλείου της Κύπρου, της παπικής αναγνώρισης. Τα μέτρα που ελήφθησαν ήταν παραχωρήσεις εκτάσεων και επιβολή του φόρου της δεκάτης.
Εξαθλίωση πληθυσμού
Η εποχή αυτή χαρακτηρίζεται από πλούτο και χλιδή για τους ξένους, από εξαθλίωση και ανέχεια για τους ντόπιους, από δύναμη και πολεμικές περιπέτειες, αλλά και από έριδες, δολοπλοκίες, πάθη, συνωμοσίες και φόνους.
Κυρίαρχη ήταν η τάξη των ευγενών, με επικεφαλής το βασιλιά, "πρώτο μεταξύ ίσων". Ακολουθούσε η τάξη των ιπποτών και των αρχόντων, των εκκλησιαστικών και των ανώτερων κρατικών αξιωματούχων και ερχόταν ύστερα η τάξη των αστών. Η μεγάλη μάζα του ντόπιου πληθυσμού ήταν δουλοπάροικοι και ακτήμονες, σκλάβοι στην υπηρεσία της βασιλικής οικογένειας, των ευγενών και των αρχόντων. Πολλοί Κύπριοι ανταλλάσσονταν με άλογα, με κυνηγετικά γεράκια ή και με γαϊδούρια, ενώ αρκετοί ήτανε σκλάβοι. Λίγοι μόνο από αυτούς κατόρθωσαν να εξαγοράσουν την ελευθερία τους και ακόμη πιο λίγοι κατόρθωσαν ν' αποκτήσουν κι ένα κομμάτι γης για να σχηματίσουν, μαζί με αρκετούς ξένους τεχνίτες (Σύριους, Αρμένιους κ.ά.), μια μικροαστική τάξη. Ιδιαίτερη ανάπτυξη γνώρισε το λιμάνι της Αμμοχώστου, με αποτέλεσμα να συσσωρευτεί στην πόλη αυτή αμύθητος πλούτος.
Ενετοκρατία (1489 - 1571 μ.Χ.)
Και επί Ενετοκρατίας το νησί διατήρησε τους προηγούμενους φεουδαρχικούς του θεσμούς. Η Κύπρος υπήχθη στην πολιτική και νομοθετική εξουσία της Συγκλήτου και του Μεγάλου Συμβούλιου. Μια τριανδρία αποτελούμενη από τον τοποτηρητή και δύο συμβούλους με έδρα τη Λευκωσία, ήταν αυτή που αποτελούσε την ανώτατη αρχή, η οποία ασκούσε και δικαστικά καθήκοντα. Ο καπιτάνος της Αμμοχώστου ήταν ο ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του νησιού, αλλά και με διοικητικά και δικαστικά καθήκοντα για την ίδια πόλη. Επίσης υπήρχε και το Μεγάλο Συμβούλιο αποτελούμενο από ευγενείς. Ο γενικός προβλέπτης είχε έκτακτα στρατιωτικά καθήκοντα. Ο στρατός δεν πρέπει να ξεπερνούσε τους 350-400 κι έφτασε τους 800 άνδρες και με 2000 μισθοφόρους.[ Όσον αφορά τον πληθυσμό του νησιού στο τέλος της Ενετοκρατίας διπλασιάστηκε σε σχέση με την αρχή της: από 106.000 ανήλθε σε 200.000. Την οικονομία του νησιού ενίσχυαν το μονοπώλιο των αλυκών, και τα αγροτικά προϊόντα: γενικά δεν είχε την ακμή που είχε σε προηγούμενη περίοδο επειδή η Κύπρος δεν συνιστούσε οικονομικό αυτοσκοπό για τους Βενετούς. Η Βενετική εξουσία επιθυμούσε από την αρχή την αντικατάσταση της γαλλικής φεουδαρχικής τάξεως προκειμένου να αποκτήσει κοινωνικό έρεισμα. Στην πλειοψηφία του τη δημογραφική βάση του ελληνικού πληθυσμού αποτελούσε το αγροτικό στοιχείο (πάροικοι και ελεύθεροι γεωργοί) που ενταγμένο στο φεουδαρχικό σύστημα οδηγούνταν στην οικονομική του εξαθλίωση.
Οι συνθήκες κατοχής εκκόλαψαν το εθνικό και κοινωνικοπολιτικό κίνημα του Διασσωρίνου, στα 1560, οποίος μετά την μυστική επικοινωνία του με τους Οθωμανούς συνελήφθη και θανατώθηκε. Η άνοδος της Οθωμανικής δύναμης στην Ανατολική Μεσόγειο αποτέλεσε τον νέο υπολογίσιμο παράγοντα για την Κύπρο διότι γίνονταν ιδιαιτέρως απειλητική.
